Ambitie begrijpt deze nu oude en zieke man nog steeds als de schooljongen die trots naar voren loopt en aan de schoolmeester zijn opstel laat lezen. Hoe hij als primus inter pares zijn opstel mocht voordragen, vooraan in de klas, op een verhoog. Of die twee keer dat hij 's middags in de eetzaal voor wel honderden leerlingen zijn opstel bracht. Daarna had hij dagen gevlogen. Na uiteindelijk moe, zwaar en een beetje teleurgesteld te zijn geland, begon hij alvast ijverig aan een nieuw opstel. Dat is ambitie hebben, vertelt hij met natte pretoogjes.