Er bestonden nog wel introverte en tegelijk publieke schrijvers, maar ze waren met steeds minder en zij die nog zichtbaar waren, moesten zichzelf zodanig uitputten om te kunnen blijven bestaan dat ze vanzelf steeds magerder en bleker werden en bij leven zouden ophouden te bestaan. Maar vrijwillig opgesloten in kamers waren er wel honderden introverte schrijvers hard en enthousiast aan het werk, zonder medeweten van maar vooral zonder medeplichtigheid aan een publiek en dat leverde schatten op voor later of voor de industrie van de papierrecycling. Wat telde, was het plezier en de onbezonnenheid van de introverte niet-publieke schrijver.