Vroeger wilde ik schrijver worden (of zijn), maar ik had te veel zenuwen en ook te veel verontschuldiging in mij. Voor alles wilde ik, en nu nog altijd, sorry zeggen. Dus ook als ik schreef, wilde ik na elke zin sorry zeggen. Sorry voor deze zin en dan schrapte ik de schuldige zin en schreef een nieuwe zin, die ik ook schrapte uit verontschuldiging. Zo bleef het blad altijd wit. Het was zinvolle onzin en dat is het nog steeds, een mandala.