Vandaag zag ik een nog redelijk jonge schrijver voorbij mijn raam wandelen. Hij was groot en mager en duwde een kinderwagen. Op zijn neus een grote zonnebril. Hij droeg een witte broek tot op de enkels, witte sokken in plastic slippers. Verder had hij een dikke snor, maar het was zijn veelkleurige hemdje dat hem op een zuurstok deed lijken. Ik vond hem mooi, maar ook bestudeerd ironisch en ik dacht aan het vele denk- en oefenwerk die aan zijn verschijning waren voorafgegaan. De kinderwagen leek op een model uit de jaren 1950 en was in dat mooie appelblauwzeegroen. De schrijver passeerde mijn raam rakelings, dus zag ik in die wagen het kindje liggen. Het droeg een wit kapje, ook retro, vermoed ik. Dat kindje gaat een retrogade toekomst tegemoet. Geen idee wat dat betekent, maar het is wonderlijk in vele opzichten. En het zal al snel één wenkbrauw ontwikkelen die altijd hoger staat dan de andere.