De dwanggedachte is nog iets anders dan de dwangzin, zo'n banale zin die keer op keer in je gedachten opduikt, gedurende uren, dagen of weken; het is een banale zin, zoals 'dat zeg jij' of 'hoe gaat het met u'. Die zin komt van niemand weet waar; hij is niet hinderlijker dan een fruitvliegje. Zij cirkelt om het meer bewuste (planmatige?) denken heen of zij knaagt zich erdoorheen. Zo'n zin moet je bedekken met andere zinnen, laag op laag, onzin met andere onzin dus. In zekere zin is dat ook de zin van het stapelen van zinnen hier. In die overgave aan de willekeur vind je, ondanks de willekeur, een bevrijdend patroon.