Uiteindelijk komt het er dus op neer dat ik jullie volstrekt onbekend ben en dat jullie me die onbekendheid kwalijk nemen. Ik zou jullie moeten omarmen omdat jullie van meet af aan in mijn leven waren, maar jullie zijn me altijd vreemd gebleven. Ik wist niet wie jullie waren, waarom jullie er waren en wat ik met jullie aan moest. Ik heb alleen maar met verbijstering naar jullie gekeken. Misschien zagen jullie in mijn blik liefde of zelfs haat. Maar het was geen liefde en ook geen haat. Het was niets. En dat niets is enorm geworden. Ja, dat neem ik mezelf dan weer kwalijk, dat ik me zo door niets uit het lood hebben laten slaan.