Ons onderhoud was onbetekenend, was de zoveelste uitdrukking van de onwil om de ander te zien, maar om hem meteen te behangen met sporen van betekenissen, zoals slakken slijmsporen trekken. Die moest ik dan weer van me afwassen. Nooit lukt het me iets scherpzinnigs terug te zeggen, zoals ik dat had moeten doen aan de zelfverklaarde hoogbegaafde hoofdredacteur van het weekblad, het dichtend model, de cabaretier van het hondenprogramma, de uitgeefster van de onafhankelijke uitgeverij, de dronken criticus, het schuddend nethoofd, de literatuur-programmator, de journalist annex wielrenner, de columnist met het hondje en al die anderen, ook zij kregen niets scherpzinnig te horen en zetten hun slakken uit. Ik kon me alleen maar verbazen over de korte broek van de zesenvijftigjarige man en de sneakers onder de stevige en vlezige, naakte en behaarde kuiten en de slakken die uit zijn mond en ogen kropen en een betekenisspoor wandelden, over mijn handen, armen en gelaat. Ik neem me voor om wat assertiever althans naar voren te treden, maar welbeschouwd koester ik ook mijn superieure, onzichtbare, hautaine, kleinerende, reusachtige toekijken op de menselijke vormen waartoe een ander zich zonder enige kennis van zaken heeft gekneed.