Vervolgens praten ze een uur lang over ditjes en datjes, want dat is de manier om een en ander te kanaliseren, zodat de man zich meer bij zichzelf voelt. Na het gesprek is de man dankbaar.
Voor Jean was het gesprek herkenbaar, omdat hij driemaal per week tot tien mensen spreekt over hun mentale malaise en dankzij hen zijn centrum bewaart. Net omdat dit cliënteel verdwaald, hulpeloos of wanhopig bij hem te rade gaat, vindt Jean zijn centrum en kan hij vanuit dat centrum op zoek gaan naar het centrum van de anderen die hem dat centrum geven.
