De gretigheid waarmee journalisten van kunstenaars, niet zelden schrijvers, personae maken. Dat gebeurt niet doelbewust. Het gaat dikwijls traag. Meerdere journalisten zijn er bij betrokken als een sneeuwballetje dat aan het rollen gaat en groter wordt. Drie sneeuwballen van verschillende grootte en je hebt een pop. Ik zag het mechanisme al jong en keek er met verbazing naar. Ik werd oud en nog steeds bedenk ik als jongeling hoe spijtig het is dat mensen over mensen oordelen of hoe alleen maar mensen mensen kunnen maken. Kortom, er is geen stem of toch nooit een enkele. Er is altijd de gefabriceerde stem van velen. Altijd menselijk een sneeuwpop voor wie we applaudisseren of die we verguizen.