Deze ochtend heb ik me geërgerd aan een collega, die me te bruut en te (uit)lacherig was. Je hebt die spreekwoordelijke chirurgen die met zwarte humor stoom aflaten boven de operatietafel. Dat gebeurt bij ons ook en bij jullie wellicht ook. Ik aanvaard dat als het binnen bepaalde grenzen blijft. Maar het mag niet dom en zelfgenoegzaam worden en je mag cliënten (gasten) niet reduceren tot hun verslaving of bijvoorbeeld tot een grote misvatting die ze hebben over wie ze zijn. Altijd het kwetsbare blijven zien, de blik in de ogen, zelfs al is het moeilijk als er wordt teruggekeken. Het mysterie, zoals je dat mooi schrijft.

(Uit onze briefwisseling.)