In het Zuid-Nederlands is het gemakkelijk om de schijn van literatuur te wekken als ge maar veel ge-ge-t. Ge zit dan bijvoorbeeld in uwen fauteuil en trekt eens aan uwen pijp terwijl ge peinst over die smerige oorlog in Oekraïne. Ge hebt het altijd normaal gevonden dat ge tegen uzelven spreekt alsof ge tegenover een ander zit en dat ge met verbazing luistert naar wat ge weeral te denken hebt, bijvoorbeeld over den oorlog in Oekraïne. Het mombakkes van Poetin trekt uwen kop scheef. Ge kunt daar niet aan uit. Ge hebt deze ochtend nog maar net de prut uit uw ogen gewreven en nu spreekt ge al met uzelven op het toneel van de wereld in uwen floeren fauteuil. Met elken wolk die ge blaast, daalt zo'n antieken mist neer en ge ziet patattenvelden, zelfs al zit ge in de koekenstad. Dat moeten de patatten van bompa zaliger zijn. Ge weet dat ge in gedachten afdwaalt en dat ge beter bij de les zou blijven, maar ge weet ook dat het moeilijk filosoferen is vanuit uwen floeren fauteuil en dat ge nog maar pas wakker zijt.