Het probleem van persoonlijkheid is dat iedereen ze heeft. Iedereen is een persoon met deze of gene kenmerken. Persoonlijkheid wordt problematisch op het moment dat iemand zijn persoonlijkheid wil tonen, bijvoorbeeld via een blog of andere sociale media. Hij wil zich laten kennen, maar hoe? In de literatuur bestaat een eeuwenlange maar uitgebloeide traditie van bekentenissen, gedachten en dagboeken. Die traditie lijkt uitgebloeid, omdat bijna niemand nog de tijd neemt om op een ernstige manier al schrijvend over zijn denken en handelen te reflecteren. De reflectie is vervangen door de anekdote, waarin de verteller de hoofdrol speelt en waarvan de kwinkslag de meest voorkomende stijlfiguur vormt. Op die manier wordt zijn ik als het ware gerelativeerd: wat ik vertel, zijn niet meer dan snapshots uit mijn dagelijkse leven. Zo belangrijk en tegelijk onbelangrijk is de verteller. Maar misschien wordt de verteller op die manier wel belangrijker, net omdat hij het belangrijk lijkt te vinden om zijn situationele wel en wee mee te delen via tekst en/of beeld, zonder ooit belangwekkend te worden. Maar wie oordeelt over het al dan niet belangwekkende van deze of gene anekdote? Misschien is dat wel een vooringenomen lezer die uit-sluitend volgens zijn literaire en filosofische maatstaven de anekdote tegenover de reflectie plaatst. Daarom is net, weg van deze vooringenomenheid, de opeenstapeling van blog op instagram op facebook de welkome nivellering van het ego omdat het ego in het "oneindige" netwerk sowieso aan betekenis verliest. En omdat de verteller op de podia van de sociale media zich hiervan bewust is, valt hij toe te juichen als de grote gelijkmaker, als diegene die zichzelf in-sluit in het netwerk dat aan alle anderen geklonken is, als het kleine zelf dat voortkomt uit en terugkeert naar de grote, vormeloze, mondiale verveling, waarin het zijn opperste en nietigste uitdrukking heeft gevonden. - Iets gelijkaardigs valt te schrijven over het opiniestuk dat zich herhaalt en herhaalt in variaties op hetzelfde thema.