Deze werkkamer van opperste verveling is gelegen aan de Blijde-Inkomststraat, zijstraat van de Turnhoutsebaan te Borgerhout, één der verschrikkelijkste straten van Antwerpen, waar het heerlijk wandelen is tussen de meest verschrikkelijke mensen, die met verschrikte ogen naar de verschrikking kijken. Ze is tevens de enige straat in de koekenstad die je het gevoel geeft dat je in een stad bent. Op een vreemde manier zijn alle mensen, alle vreemden altijd aanwezig op de Turnhoutsebaan, als figuranten van de dagelijkse wandeling, die verschrikkelijk veel pijn doet aan ogen en benen. Het is altijd blikken werpen naar vreemden en in duikvlucht blikken beantwoorden, met ogen die beginnen te branden en te tranen, veel tranen van ogen die op ogen rusten. Het stinkt er. De bussen, de trams en de auto's maken een verschrikkelijk lawaai. Maar het zijn vooral die verschrikkelijke mensen die de passant, die als enige het verschrikkelijke bewustzijn heeft van al die verschrikkelijke mensen en zelf ook verschrikkelijk is, doen schrikken. Want van de Turnhoutsebaan is geen verlossing mogelijk. Wandelt de passant aan het begin van de Turnhoutsebaan, dan is hij al aan het eind ervan en vice versa, zodat hij nooit van de loopband komt en altijd maar weer blikken moet werpen, blikken moet werpen, wegduiken en handen ontwijken, die verschrikkelijke handen van elke voorbijganger op deze helse automaat. Elke dag moet de passant uren en uren wandelen op de Turnhoutsebaan, want er is maar één straat in deze stad met het potentieel van een stad en hij wil dat potentieel zien gebeuren, als iets dat grandioos tot ontploffing komt en uitwaaiert over alle andere straten van deze stad, nu eindelijk een stad.

Gelezen:

"Maybe that's what happens when the mainspring of the world snaps: everyone is doomed forever to think and say what they thought and said yesterday." (Greybeard, Brian Aldiss, 1964)

0
Pogingen tot persoonlijkheid:
1

Gehoord:

"Eerst nog een tijd de territoriumpissers, waarna de nieuwe generatie als verdwijnkunstenaars op de achtergrond treedt."

Voor al zijn schuld heeft hij gegeven aan de

oude wodka-bedelares te Riga een pakje

sigaretten en het equivalent van vijftig euro

en toen ze met waanzinnige blik was

verdwenen, besefte hij dat hij door zijn schuld

haar wellicht de dood heeft ingedreven. 

Van die vakantie lig ik nog jaren wakker. 

In de crisiskamer zit een mens alleen
Zijn naam is Europa en hij is met veel

1. Hij is consument.
2. Hij heeft niets om voor te leven.
3. Hij wil leven.
4. Hij heeft geen raster meegekregen.

De wandeling van de vijftienjarige in de stad was doods en vol van bedrijven en gezinnen. Hij begrijpt niets van de bedrijven en de gezinnen.

Als comedian bespeel je altijd het middenveld en als acteur word je geleefd.
Je bent gecolloqueerd en nooit zo thuis geweest.

Het probleem van persoonlijkheid is dat iedereen ze heeft. Iedereen is een persoon met deze of gene kenmerken. Persoonlijkheid wordt problematisch op het moment dat iemand zijn persoonlijkheid wil tonen, bijvoorbeeld via een blog of andere sociale media. Hij wil zich laten kennen, maar hoe? In de literatuur bestaat een eeuwenlange maar uitgebloeide traditie van bekentenissen, gedachten en dagboeken. Die traditie lijkt uitgebloeid, omdat bijna niemand nog de tijd neemt om op een ernstige manier al schrijvend over zijn denken en handelen te reflecteren. De reflectie is vervangen door de anekdote, waarin de verteller de hoofdrol speelt en waarvan de kwinkslag de meest voorkomende stijlfiguur vormt. Op die manier wordt zijn ik als het ware gerelativeerd: wat ik vertel, zijn niet meer dan snapshots uit mijn dagelijkse leven. Zo belangrijk en tegelijk onbelangrijk is de verteller. Maar misschien wordt de verteller op die manier wel belangrijker, net omdat hij het belangrijk lijkt te vinden om zijn situationele wel en wee mee te delen via tekst en/of beeld, zonder ooit belangwekkend te worden. Maar wie oordeelt over het al dan niet belangwekkende van deze of gene anekdote? Misschien is dat wel een vooringenomen lezer die uit-sluitend volgens zijn literaire en filosofische maatstaven de anekdote tegenover de reflectie plaatst. Daarom is net, weg van deze vooringenomenheid, de opeenstapeling van blog op instagram op facebook de welkome nivellering van het ego omdat het ego in het "oneindige" netwerk sowieso aan betekenis verliest. En omdat de verteller op de podia van de sociale media zich hiervan bewust is, valt hij toe te juichen als de grote gelijkmaker, als diegene die zichzelf in-sluit in het netwerk dat aan alle anderen geklonken is, als het kleine zelf dat voortkomt uit en terugkeert naar de grote, vormeloze, mondiale verveling, waarin het zijn opperste en nietigste uitdrukking heeft gevonden. - Iets gelijkaardigs valt te schrijven over het opiniestuk dat zich herhaalt en herhaalt in variaties op hetzelfde thema.

"Armoede", zegt de politicus, "is in het licht van de vooruitgang onbestaande."

Mensen die onder elk tekstbericht x’en plaatsen, bekennen dat ze anoniem zijn tot diep in hun kern.

Urenlang schijnbaar doelloos surfen op het internet heeft veel weg van een verlangen naar het orakel, naar die ene uitspraak, die ene tekst of dat ene beeld die het verschil zullen maken in de huidige gemoedstoestand. Dit verlangen lijkt te veronderstellen: ergens verborgen of net al te zichtbaar op het internet moet een antwoord te vinden zijn op wat de surfer diep aanbelangt. De herhaling leert keer op keer dat de surftocht niet eindig is en omdat hij niet eindig is maar wel moet worden beëindigd, eindigt in volstrekte leegte. Omdat de surftocht kan worden hervat, blijft het verlangen naar het orakel bestaan en zal de surfer keer op keer in de leegte graaien, zich onderweg met steeds doffere ogen vergapend aan intellectuele spitsvondigheden, culturele hoogstandjes, vermakelijke achterklap en al dan niet humoristische nieuwsfeiten, als de dorstlessers of bevoorradingsposten van de onvermijdelijke dodentocht.